دولت جمهوری اسلامی ایران به منظور بهبود عملکرد شرکتهای دولتی، پس از تصویب قانون برنامهی اول توسعهی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور، به عبارتی از سال 1368، تصمیم گرفت سهام شرکتهای دولتی را واگذار نماید. در مصوبهی هیئت وزیران روشهای انتخابشده برای خصوصیسازی غالباً از طریق انتقال مالکیت شرکتها برنامهریزی شده است. نکتهی حایز اهمیت انتخاب روش بورس به عنوان اولویت روش واگذاری است که تقریباً بنابر دلایل غیراقتصادی و صرفاً به دلیل وجود بازار بورس در ایران از سال 1346 در نظر گرفته شده است. از نظر تئوریک انتظار میرود عملکرد شرکتها پس از خصوصی شدن بهبود یابد؛ اما بسیاری از تحقیقات تجربی خارجی در مورد تغییر عملکرد شرکتها بعد از خصوصیسازی، نتایج متناقضی را گزارش کردهاند. نتایج متناقض به دست آمده از مطالعات پیشین و عدم انجام تحقیق تجربی جامع در ایران، ضرورت تحقیق در مورد بررسی اثرات خصوصیسازی را در ایران بیش از پیش آشکار میسازد. این تحقیق با هدف ارزیابی تأثیر خصوصیسازی از طریق بورس اوراق بهادار بر عملکرد مالی/عملیاتی شرکتهای دولتی واگذارشده انجام شد. در این تحقیق عملکرد مالی/عملیاتی سه سال قبل و سه سال بعد از واگذاریِ 42 شرکت، که حداقل 50% از سهام آنها در فاصلهی سالهای 1368 تا 1386 از طریق بورس اوراق بهادار واگذار شده است، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد واگذاری سهام، هرچند تا حدودی باعث بهبود سودآوری و بهرهوری نیروی کار میشود، تأثیر قابل ملاحظهای بر بهرهوری کل عوامل، بهرهوری سرمایه و گردش مجموع داراییهای شرکتهای واگذارشده ندارد.
ابتدای صفحه